Blues veteraan John Grimaldi, beter bekend als Studebaker John (geboren, 05/11/1952 in een Italiaans/Amerikaans deel van Chicago, in de staat Illinois) is al decennia lang zanger, gitarist en mondharmonicaspeler. Zijn muziekstijl is Chicago blues. John's vader was een amateurmuzikant en speelde op de vlooienmarkt in Maxwell Street, een oost-weststraat in Chicago. John speelde op zevenjarige leeftijd al mondharmonica. Een van de meest begaafde harpisten in de geschiedenis van de blues, Walter “Shakey” Horton (speelde in  de band van Muddy Waters en nam op met o.a. B.B. King en Carey Bell), drukte hem op het hart vooral een eigen stijl te ontwikkelen. Dit gebeurde als hij in de jaren zeventig zijn band Studebaker John & The Hawks oprichtte. Daarnaast werkte John ook nog als bouwvakker. De naam Studebaker John & The Hawks verwijst naar het bekende automerk Studebaker Hawk, het model van wagen waar John vandaag de dag overigens nog steeds mee rond rijdt. John Grimaldi beschouwt Theodore Roosevelt “Hound Dog” Taylor (1915-1975) als de reden dat hij slide-gitaar begon te spelen.

Studebaker John nam in de jaren negentig veel op voor het onafhankelijk label, Blind Pig Records, opgericht door Jerry Del Giudice en zijn vriend Edward Chmelewski. In de late jaren 2000 begon het label met heruitgaven uit de oude catalogus op 180 gram vinyl van hoge kwaliteit. De Canadese filmmaker Atom Egoyan (bekend van de Toronto New Wave, een gelieerde groep filmmakers) koos drie nummers van John voor zijn film “Calendar” (1993) en nam twee nummers op in zijn film “Exotica” (1994). In 1995 speelde John op Little Mack Simmons', ‘High & Lonesome’ album.

In de MOD wordt Studebaker John gebackt door de European “Chicago” Blues Buddies, of te wel: gitarist “Shakedown” Tim Ielegems en zijn ex-Fried Bourbon kompaan, bassist Chris Forget & drummer Koen Van Peteghem (Scotch, No Soda, Shakedown Tim Band en The N.O. Train Jazz Band). Zanger en gitarist “Shakedown” Tim Ielegems, nu de straffe frontman van Tim & The Rhythm Revue, liet in 2018 'Shakedown's Th'owdown' (opgenomen met als producer blues legende James Harman: 1946-2021) op de wereld los. Dat hij deze dagen met de unieke blues veteraan Roland Van Campenhout (dit jaar nog samen op Bierbeek Blues en tijdens Sortie Blues) optrekt en voor de “echte” blues en méér zorgt, kunnen we alleen maar toejuichen.

Wat blues experts vanavond in de MOD voorspelden was dampende Chicago Blues, met shuffles, veel slide gitaar & groovende harmonica. Het zit allemaal in het vakkenpakket van oudgediende, Studebaker John. De goed volgelopen grote zaal deed niet vermoeden dat dit een afscheid nemen was van een locatie waar al sinds 1999 -dank zij het team van move2blues!- veel interessante en boeiende blues acts op het podium stonden. Gelukkig laat move2blues het mes niet in het varken steken en kunnen we vanaf 2023 in de Muze in Heusden-Zolder verder genieten van onze donderdag-blues-avond.

Rond negen uur stonden Studebaker John & his European Chicago Blues Buddies op het podium voor hun eerste set, dat  -de fotografen vonden het een uitdaging- in een dikke mist gehuld was. John vulde de set met zes vooral uitgesponnen nummers, met veel harmonica en gitaar solo’s, waarbij Shakedown Tim al snel in gitaar duels, spreekwoordelijk voor de leeuwen werd gegooid. Tim gebruikte voor zijn gitaar (technisch) probleemloos een vintage Masco lampenversterker, terwijl John -gezien het gekraak en bijkomend nerveus gedoe- het moeilijker had met zijn traditionele versterker. Voor al zijn nummers gebruikte John twee micro’s. Een standaard type voor de zang en een tweede, aangepast met klem voor zijn harmonica, zodat hij gelijktijdig kon zingen, gitaar spelen én (zonder handen) op zijn harmonica blazen. Met “Born into this World” opende de set heftig en zwaar, waarbij de mist de broeierige sfeer versterkte en het leek alsof de band uit het niets opdook. Het is het openingsnummer van zijn laatste album ‘The Resonator’ (2022), waaruit ook “Sell My Soul to the Devil” wat daarna volgde, komt. In de set viel verder ”My Life” (‘Eternity’s Decent’, 2016) op. Deze mooie slow blues zong John, enkel onderbroken door de harmonica en voor een duel tussen de gitaren, erg emotioneel als een geroutineerde crooner. De set werd afgesloten met een doe-song, omdat John aan het publiek vroeg om mee te zingen. Dit lukte vrij aardig met “Ready to Rock”, een nummer genre Eddie Taylor,dat de rocker in John deed ontwaken.

Set 2 was, gezien het hoger uptempo gehalte dat rocknummers vraagt, een meer dynamische set. Met de shuffle “Fine Cadillac” (‘That’s the Way You Do’, 2010) was het of John in de opener niet alleen zijn Studebaker Hawk, maar ook zijn Maxwell Street Kings probleemloos geruild had. Daarna raasde even de “Freight Train” over het podium en werd op “WhenYou’re Mule Won’t Ride” (2010-album) met het nodige geklaag een koppige ezel rustig verder geduwd. Het einde van de show inzicht, vroeg John opnieuw om interactie vanuit het publiek. Zij lieten zich goed horen / roerden hun wat stijvere knoken, op o.a. de Bo Diddley-achtige creatie met prima drumwerk van Koen Van Peteghem, “She’s a Rocker” (‘Outside Lookin’ In’, 1995), gecombineerd met ”She’s Alright”. Er volgde nog een gemeend dankwoord en het simpele en veelzeggende, niets verbloemende, “I’m a Houserocker” (‘Kingsville Jukin’’, 2013) werd de “encore”. Niettegenstaande “Studebaker” John Grimaldi net 70 werd, zit er nog niet veel sleet op deze geweldige self made blues man! We draaiden het blad in Hasselt mee om en kijken positief uit naar wat er nog komen moet! 

Eric Schuurmans 

“Geen afscheid in mineur, maar een volle MOD, voor klasbak Studebaker John en zijn indrukmakende European Chicago Blues Buddies…”

OP NAAR 2023, OP NAAR de MUZE!